บทที่แล้ว: เตรียมตัวก่อนคลอด ที่โรงพยาบาลไดมอนด์อาร์มสตรอง ผมกับโซเฟียถูกหามส่งโรงพยาบาลทั้งคู่ อาการเจ็บท้องก็รุนแรงสุด ๆ ขนาดเป็นเพอร์เฟกต์ฮิวแมนเทียร์สูงสุดยังเจ็บขนาดนี้ ถ้าเป็นคนธรรมดาล่ะก็คงเจ็บเจียนตายเลยครับ เพราะมดลูกมันบีบตัวจนแน่นเกินมนุษย์ทั่วไปแล้วอ่ะครับ แต่จะทำไงได้ ทั้งโลกเป็นเพอร์เฟกต์ฮิวแมนร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนี่ แถมยังมีลำดับเทียร์อีกต่างหาก พอผมกับโซเฟียหายเจ็บท้องแล้ว พวกเราก็มาคุยกัน “นี่ โซเฟีย เป็นอะไรไหมครับ?” ผมหันมาถามภรรยาที่เตียงข้าง ๆ ผม “ฉันรู้สึกทรมานพอสมควรค่ะ” โซเฟียตอบ และมือของเธอก็วางบนหน้าท้องของเธอ “แต่ใจหนึ่งฉันก็ดีใจนะคะ ที่ในที่สุดก็จะได้เห็นหน้าลูกเร็ว…
บทที่แล้ว: วายร้ายล้วงคองูเห่า! วันที่ 18 สิงหาคม 8027 ก็ได้เวลาแต่งเพลงให้ลูกที่ยังไม่เกิดแล้วครับ เพราะที่จริงแล้วผมทำอะไรหลายอย่างมากเลยทั้งดนตรี, นักแสดง, นักกีฬา ทีนี้ผมปล่อยออกมาเป็นซิงเกิลเลย และบังเอิญว่าผมชอบแนวเพลงร็อก ผมเลยแต่งเนื้อเพลงเกี่ยวกับลูกชายลูกสาวที่อยู่ในท้องของพวกเรา “วันนี้พ่อกับแม่จะแต่งเพลงให้ลูกฟังนะ” ผมบอก เท่านั้นแหละ ยูกิโกะที่ได้ยินก็เริ่มดิ้นในท้องทันที “แหม ชอบใช่ไหมล่ะ” ผมถามลูกสาวขณะที่ใช้มือสองข้างประคองท้องที่กลมอย่างกับลูกโป่งเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าทุกอย่างดีขึ้น และต้องเป็นไปอย่างราบรื่นอีกด้วย แค่คิดแบบนี้ผมก็ต้องคิดหนักแล้ว “เพ้นท์จ๊ะ ได้ข่าวว่าคุณจะแต่งเพลงให้ลูกสาวในท้องคุณเหรอ?” โซเฟียเดินมาถามผมถึงในห้องทำงานของผมเลยทีเดียว…
บทที่แล้ว: ผมกับภรรยาท้องทั้งคู่! วันที่ 5 กรกฎาคม ค.ศ. 8027 เวลา 03:10 น. ระหว่างที่พวกเราสองคนกำลังหลับอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงแกรก ๆ เหมือนกับมีใครกำลังงัดบ้าน ผมตื่นขึ้นมาเพื่อเปิดไฟห้อง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือเข้าแอพลิเคชั่นควบคุมระบบในบ้าน เพื่อเปิดไฟให้หมดทั้งบ้าน และผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน “ปัดโธ่เว้ย! ไฟสว่างโร่กันทั้งบ้านแล้ว!” “เฮ้ย แล้วทีนี้จะเอายังไงล่ะเนี่ย!” “ก็ต้องหนีสิวะ!”…
บทที่แล้ว: อารัมภบท เอาล่ะครับ เช้าวันที่ 1 มกราคม 8027 ผมกับโซเฟียตื่นมาด้วยสภาพมึนหัวผิดสังเกต แถมพอผมเข้าห้องน้ำจะแปรงฟันสักหน่อย กลิ่นยาสีฟันที่ผมบีบก็ทำเอาผมอาเจียนรดอ่างล้างหน้า ส่วนภรรยาผมจะล้างจานในห้องครัวอยู่ดี ๆ ก็อาเจียนใส่อ่างล้างจาน “ที่รัก ไหวไหม?” ผมถามเธอจากในห้องน้ำ “โอย เพลียผิดปกติจริง ๆ” โซเฟียตอบ “มันแปลก ๆ นะ น้ำยาล้างจานเนี่ยปกติไม่เคยเหม็นขนาดนี้มาก่อน” “ผมเองก็เพลียเหมือนกัน”…
ผมชื่อ พอเพียง “เพ้นท์” มาสเตอร์ ใคร ๆ ก็มองว่าผมเป็นอัจฉริยะเอวลอยเจ้าเสน่ห์ ทำไมน่ะเหรอ ก็หน้าตาของผมน่ะหล่อเหลา ผมรองทรงปกติสีดำ นัยน์ตาข้างซ้ายสีน้ำเงิน ข้างขวาสีแดง และมีข้อมือเรืองแสงตามสีนัยน์ตา ผิวสีเนื้อเหลืองอ่อน สวมแว่นตากรอบเหลี่ยมสีดำ แถมยังสวมเสื้อคลุมฮูดเอวลอยแขนยาวสีเทาทับเสื้อยืดเอวลอยแขนสั้นสีน้ำเงินอมดำ สวมกางเกงขายาวสีน้ำเงิน สวมเข็มขัดสายสีดำหัวสีเงิน ถุงเท้าสีขาว รองเท้าผ้าใบสีเทา แน่นอนว่าผมมีเสน่ห์พอสมควรเพราะผมโชว์หน้าท้องแบบมีกล้ามด้วย เอ๊ คุณผู้อ่านสงสัย ถึงตรงนี้แล้วผมจะปูหน้าตาของตัวเองไปเพื่ออะไร อ่ะ…