ตอนที่สิบเอ็ด : พอเพียง ภัททิต้า เจซซี่ และปีเตอร์ สี่หนุ่มเข้าประจัญบานกับหมาป่า

พอเพียง ภัททิต้า และเจซซี่พบว่าพวกเขาโดนแอสลานเรียกตัวไปพร้อมกับปีเตอร์ให้ไปดูปราสาทแคร์พาราเวล ซึ่งอยู่ตรงกลางป่าและทุ่งหญ้าเขียวขจีและใกล้กับทะเลด้วย

แอสลานพูดกับพอเพียง ภัททิต้า และเจซซี่ว่า

“พวกเจ้าทั้งสามคนถูกเลือกให้มาเป็นหัวหน้าของพระราชาพระราชินีแห่งแอนเซเนี่ยม และเป็นหัวหน้าของราชวงศ์อื่น ๆ ทั้งมวล เจ้าจะได้นั่งบนบัลลังก์ที่นั่นเอง”

แต่ไม่ทันไรเสียงเป่าปี่เขาของซูซานก็ดังขึ้น และพวกสัตว์ก็เริ่มตามไปยังกระโจมของสาว ๆ

แอสลานคำรามและโบกอุ้งเท้าหน้าห้ามไว้

“ถอย! ให้เจ้าชายพิสูจน์ความกล้าเถิด!“

พอเพียงนำทางภัททิต้า เจซซี่ และปีเตอร์ไปยังกระโจมของสาว ๆ ทันที และเจอกับภาพที่หวาดกลัวมาก

ทั้งสี่คนเห็นภาพต่อไปนี้

นางไม้และพรายน้ำหนีกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ลูซี่วิ่งมาหาหนุ่ม ๆ ทั้งสี่อย่างเร็วเท่าที่เธอจะทำได้อย่างหวาดผวา ส่วนซูซานวิ่งปีนขึ้นต้นไม้และกำลังจะหมดแรงหล่นลงมาโดนหมาป่ามอกริมกัดกิน รอบนอกนั้นสาว ๆ แต่ละคนก็ช่วยกันล่อผู้บุกรุกไปคนละทาง ผู้บุกรุกที่ว่าก็คือหมาป่านั่นเอง

โอลิเวียหลบไปอยู่ยอดของกระโจมและยิงธนูและยิงปืนเรดสโตนใส่หมาป่าฝ่ายแม่มด ส่วนโซเฟียร่ายคาถายิงลูกไฟใส่พวกหมาป่าฝ่ายแม่มดมั่ง ส่วนพวกระยะประชิดอย่างยินนา เรเชล ยิงซาลิน่า เพทรา เจสซิเลียก็ฟาดพวกหมาป่าฝ่ายแม่มดตลอดเวลา

ยินนาแทบจะเสียท่า โดนหมาป่าฝ่ายแม่มดกรีดกรงเล็บเข้าที่ท้อง และเธอกับหมาป่าฝ่ายแม่มดก็ทำท่าจะจู่โจม และเธอก็เข้าไปตะลุมบอนกับมันทันที

ส่วนเรเชลก็ล่อให้หมาป่าไล่ตามไปที่อื่นด้วยพลังของผลคอรัสแล้วจากนั้นจัดการสังหารมันทิ้งไปทีละตัว

เพทรา…เธอสายตะลุมบอนอยู่แล้ว ดาบทองคำของเธอนั้นฆ่าศัตรูได้ทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นวายร้ายฝ่ายไหนก็ตาม แม้จะต้องแลกกับการโดนเขี้ยวและกรงเล็บของเหล่าหมาป่าฝ่ายแม่มดเจาะและเฉือนไปทั่วตัวก็ตาม

ยิงซาลิน่าฟาดดาบของเธอให้หมาป่าฝ่ายแม่มดโดนไฟเผาจนเป็นเถ้าธุลีไปข้าง

เจสซิเลียนั้นรีบไปปกป้องซูซานทันทีเมื่อพบว่าซูซานกำลังจะเป็นลม โดยต่อกรกับมอกริมทันที

พอเพียงชักดาบของเขาขึ้นมาและคำรามสู้ศึกอันกึกก้องพร้อมกับเข้าไปประจัญบานกับมอกริม และด้วยความที่มีทีโอ้ด้วย

“อย่าทำอะไรซูซาน! เจ้าสุนัขตำรวจจอมโหด!” ทีโอ้ตะโกนและเข้าไปกัดมอกริมและฟัดกันเลย

ส่วนภัททิต้ารีบไปช่วยยินนาซึ่งเธอยังไหวอยู่แม้จะโดนคมเล็บกรีดแรงที่ท้องก็ตาม

เพราก็ไหวเช่นกันแม้จะโดนกัดโดนข่วนจากพวกหมาป่าฝ่ายแม่มดจนพรุนและสะบักสะบอมไปมากแค่ไหน

พอเพียงรีบไปช่วยปีเตอร์สู้กับมอกริมทันที ปีเตอร์รู้สึกหวาดกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหมาป่าตัวต่อตัวแบบนี้ แต่เมื่อมีรุ่นพี่เข้ามาช่วยก็ถือว่าโอเคหน่อย

แต่เมื่อยินนาโอเคดีแล้ว ภัททิต้าก็รีบไปช่วยปีเตอร์ทันที

พอเพียงออกโรงสุดกำลังและเข้าไปต่อสู้กับมอกริม เมื่อมอกริมพุ่งใส่ปีเตอร์ ทำให้เขา พอเพียง ภัททิต้า เจซซี่ ต้องลงดาบแทงทะลุหัวใจมอกริมจนตาย ทันก่อนที่มอกริมจะขย้ำปีเตอร์เสียอีกแบบเส้นยาแดงผ่าแปด

“ฉิวเฉียด” พอเพียงบอก

ซูซานก็ค่อย ๆ ลงจากต้นไม้ เธอและปีเตอร์ยังขวัญหนีดีฝ่อ (ผมไม่ปฏิเสธว่าสองคนนี้กอดจูบกันและร้องไห้กัน แต่ในนาร์เนียไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องผิดร้ายแต่อย่างใด)

ส่วนคู่พอเพียง-โซเฟีย คู่ภัททิต้า-ยินนา คู่เจซซี่-เพทรา ก็เข้าไปกอดกันเหมือนปีเตอร์กับซูซาน

“ไม่เป็นไรนะ ฉันมาแล้ว” พอเพียงพูดระหว่างกอดโซเฟีย

“ต้องขอบใจซูซานมากที่เป่าปี่เขาจนเธอพาทุกคนมาช่วยที่นี่” โซเฟียบอก

คู่ภัททิต้า-ยินนาเองก็กอดอยู่

“ยินนา เธอเจ็บไหมแผลนี้” ภัททิต้าพูดพลางลูบแผลที่ท้องของยินนา

“ก็เจ็บอยู่นะ แต่แรงฮึดสู้ของฉันทำให้ฉันหายเจ็บเลยนะ เธอว่ามั้ย” ยินนาพูดและยิ้มกริ่ม จับมือภัททิต้าข้างที่ลูบแผล

ภัททิต้ายิ้มให้เธอทันที “ความรักก็เช่นกัน” เขาบอก

คู่เจซซี่-เพทรานั้น เจซซี่คอยดูแผลที่เต็มตัวเพทรา

“คนที่เป็นนักผจญภัยเท่านั้นที่จะเรียนรู้การสมบุกสมบันและสามารถได้แผลมาเต็มตัวได้โดยไม่เจ็บ” เจซซี่พูด “และเธอก็เรียนรู้การได้แผลเต็มตัวโดยไม่เจ็บด้วย”

“ใช่” เพทราเสริม “ฉันกับเธอคือนักผจญภัยเหมือนกันนี่นา”

แต่แอสลานตะโกนร้องว่า

“เร็ว! เซนทอร์! นกอินทรี! ข้าเห็นหมาป่าอีกตัวอยู่ในพุ่มไม้รกโน่น ด้านหลังของพวกเจ้า มันกำลังวิ่งไหนไปแล้ว! ตามไป! ทั้งหมดนี่ละ มันจะต้องวิ่งกลับไปหานายของมันเป็นแน่ นี่เป็นโอกาสที่พวกเจ้าจะไปช่วยบุตรแห่งอดัมคนที่สี่กลับมาจากนางแม่มดแล้ว!“

พวกสิงสาราสัตว์รีบไล่ตามหมาป่าฝ่ายแม่มดตัวสุดท้ายไปทันที

เจซซี่เห็นว่าแอ็กเซลกับลูคัสตามมาช่วย

“พวกนายสองคนรีบไปช่วยเอ็ดมันด์ก่อนไป ตามหมาป่าฝ่ายแม่มดนั่นไปซะ” เจซซี่บอก

และแอ็กเซลกับลูคัสก็รีบตามไปช่วยทันที

พอเพียงพบว่าเป้ง ปอนด์ และธันวามุ่งมาหาพอเพียง

“ไปช่วยเอ็ดมันด์เร็ว! เขากำลังตกอยู่ในอันตราย ตามคุณแอ็กเซลกับคุณลูคัสไปก็ได้” พอเพียงพูด

ธันวา เป้ง และปอนด์รีบพุ่งไปยังทิศทางเดียวกับแอ็กเซลและลูคัสทันที

“ทุกคนไปช่วยเอ็ดมันด์กันเถอะ ฉันจะพายินนากับยิงซาลิน่ากลับไปเอง” ภัททิต้าพูดกับริวคิก กวางงากะ เจียระไน และปอยตอนที่พวกเขาตามมาทีหลัง และพวกสิงสาราสัตว์พวกที่วิ่งเร็ว ๆ ก็พาทั้งสี่ไปด้วยทันที

“บุตรแห่งอดัม เจ้าลืมเช็ดดาบของเจ้า” เสียงแอสลานดังใกล้ ๆ ปีเตอร์ และเขาก็ใช้เสื้อของเขาเช็ดดาบทันที

“เฮ้ เขาเช็ดเราก็เช็ดมั่งสิดาบน่ะ” เจซซี่แนะ และเขา พอเพียง และภัททิต้าก็รีบเช็ดดาบของตนมั่งจนสะอาด

ปีเตอร์ส่งดาบให้แอสลานและคุกเข่าลง แอสลานหยิบดาบด้วยเท้าหน้า และแตะปลายดาบบนบ่าของปีเตอร์

“จงลุกขึ้นเถิด อัศวินปีเตอร์ผู้พิชิตหมาป่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงอย่าลืมเช็ดดาบของเจ้าเป็นอันขาด” แอสลานกล่าว