ตอนที่สอง : ริวคิกกับการเจอกับแม่มดขาว
ทั้งหมดเข้าไปในบ้านร้างและก็ลงไปในห้องใต้ดิน และก็ควานหาทางที่ไปยังดินแดน ‘นาร์เนีย’ ที่ว่า
ทุกคนก็มาพบกับป่าที่มีแต่หิมะและความหนาวเย็น
“แหมบรรยากาศนี้ฉันอยากร้องเพลง Let It Go ขึ้นมาเสียเชียว” โซเฟียพูดและเคลิ้ม
“เอ่อ มันใช่เวลามั้ยจ๊ะ” พอเพียงถาม “เราต้องตามหาริวคิกนะ”
“ใช่ ทุกคนแยกทางกันหาเถอะ” เจซซี่พูด
ก็แยกทาง นั่นละครับ
เกิร์ลทีมแวะไปหาลูซี่กับฟอน ส่วนธันวากับลูคัสแยกไปอีกทางกับพวกที่เหลือ ส่วนเจซซี่ ภัททิต้า และพอเพียงแยกไปยังทางที่ลูซี่แยกทางกับยิงซาลิน่า ปรากฏว่าไปเจอกับเสาไฟส่องสว่างที่คนที่นาร์เนีย (ดินแดนที่พวกเขาตามหาริวคิกเนี่ย) เรียกว่า “แลนเทิร์นเวสต์ (Lantern West)” แต่พวกเขายังไม่รู้ แต่เมื่อเดินตรงไปลึกสักพักจากที่พวกเขาสัมผัสกิ่งไม้ก็มาสัมผัสขนสัตว์แทน และจากเดินบนพื้นหิมะก็มาเดินบนพื้นไม้ตู้แทน แล้วก็กระโดดผลุงออกจากประตู…ตู้เสื้อผ้า!
“โอ้ให้ตายเถอะ มันมีประตูมิติอยู่ในตู้เสื้อผ้ารึยังไงกันเนี่ย” ภัททิต้าร้อง
“ไม่รู้สิ ต้องหาคนอื่น ๆ ที่พอจะเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้แน่ ๆ เลย” พอเพียงตอบ “ก่อนอื่นพวกเราต้องรอที่นี่แล้วล่ะ”
ขณะเดียวกับธันวากับลูคัสก็พบริวคิกยืนท่าทางเซ็ง ๆ อยู่พอดี เซ็งเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เอ็ดมันด์ พีเวนซี่ (Edmund Peevencie) พี่ชายของลูซี่ดันมาอยู่กับจาดิสแม่มดขาวตัวจริงและเหล่าคนแคระของนางที่คอยจัดแจงเอาขนมหวาน (เลี่ยน — ในมุมมองของริวคิก) ชื่นใจ เทอร์คิช ดีไลท์ และแถมจาดิสก็ยังคุยกับเอ็ดมันด์ถูกคอด้วย เรื่องอะไรน่ะเรอะ เรื่องพี่น้องของเขาน่ะสิ คนที่นาร์เนียเขาชอบเรียกมนุษย์ผู้ชายว่า “บุตรแห่งอดัม” และเรียกมนุษย์ผู้หญิงว่า “ธิดาแห่งอีฟ”
ริวคิกจ้องดูช่วงเวลานี้อย่างน่าสะอิดสะเอียนเนื่องจากเหมือนเขาจะรู้ว่าขนมหวาน (เลี่ยน) เทอร์คิช ดีไลท์ เป็นขนมต้องคำสาปที่กินไปแล้วดีกรีความอยากจะเพิ่มไม่สิ้นสุด ธันวากับลูคัสที่เพิ่งมาถึงก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเช่นกัน
แต่แล้วทั้งสามก็สะดุ้งและกังวลทันทีเมื่อจาดิสสั่งให้เอ็ดมันด์ตามหาพี่ ๆ และน้องสาวของเขามาหานาง อยากรู้จักพี่ชายพี่สาวและน้องสาวของเอ็ดมันด์มาก
เสียงกลืนน้ำลายเอื๊อกของสามหนุ่มที่มาสังเกตการณ์ดังขึ้นทันที
เมื่อเอ็ดมันด์พูดถึงปราสาทของจาดิสว่าจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ด้วย นางกลับบอกว่า
“ปราสาทของข้าสวยมากนะ ข้าว่าเจ้าจะชอบมากทีเดียว มีขนมหวานชื่นใจเทอร์คิช ดีไลท์มากเป็นห้อง ๆ (“หวานเลี่ยนสิไม่ว่า” ริวคิกพึมพำ) และข้าเองไม่มีลูก ข้าอยากได้เด็กผู้ชายน่ารักสักคนมาเลี้ยนเป็นเจ้าชาย เพื่อที่จะได้เป็นพระราชาครองนาร์เนียเมื่อข้าตายไป ระหว่างเป็นเจ้าชายอยู่นี่ เจ้าจะได้สวมมงกุฎทองคำและกินขนมหวานชื่นใจเทอร์คิช ดีไลท์ทั้งวันได้ทุกวัน (“เจ้าเอ็ดมันด์ไม่รู้รึไงว่ามันอาจจะหวานเลี่ยนก็ได้” ริวคิกบ่นเบา ๆ) เจ้าเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุด หล่อเหล่าที่สุดที่ข้าเคยพบเห็น (“แต่โง่ที่สุดที่ฉันเคยเห็น” ริวคิกบ่นเบา ๆ — เขาก็ดูโง่ในสายตาของพวกเราทุกคนละครับ แต่ยังไงก็ตามอย่าไปว่าเขาเลยครับ เขาไม่รู้) ข้าคิดจะตั้งเจ้าเป็นเจ้าชาย — สักวันหนึ่ง เมื่อเจ้าพาพี่น้องมาพบกับข้าแล้ว”
“ทำไมไม่เป็นเสียตอนนี้เลยล่ะพะยะค่ะ” เอ็ดมันด์ถาม
“ไอ้บ้า!” ริวคิกวิจารณ์ “นายนี่มันหลงกับดักของยายแม่มดนี่จนกู่ไม่กลับแล้ว!”
และนางแม่มดจาดิสก็ให้เหตุผลว่าจะให้พี่ชายเป็นดุ๊ก พี่สาวน้องสาวเป็นดัชเชส และอีกอย่างถ้ามาถึงปราสาทของนางจาดิส เอ็ดมันด์อาจจะลืมภารกิจว่าต้องไปเอาพี่น้องสามคนมา นางสั่งให้พวกเขากลับไปซะก่อน แต่เมื่อรู้จากเอ็ดมันด์ว่าไม่รู้ทางกลับบ้าน นางก็อธิบายถึงเสาไฟแลนเทิร์นเวสต์ซึ่งตอนที่นางชี้คฑาไปยังเสาไฟ ชายทั้งสามที่มาดูเหตุการณ์ก็หันไปยังเสาไฟนั้นเช่นกัน และนางก็อธิบายถึงปราสาทของนางต่อที่นางชี้ไปยังหุบเขาสองลูกเหนือยอดไม้ สามหนุ่มก็หันไปทางเดียวกัน แต่นางยังทิ้งท้ายด้วยนะว่าไม่ต้องเล่าเรื่องของนางให้พี่น้องฟัง ให้เก็บเป็นความลับสองคนดีกว่าจะได้ให้พี่น้องแปลกใจ (“พวกเรารู้กันหมดแล้วล่ะนางแม่มด” ริวคิกพูด) ซึ่งจาดิสนางแนะนำวิธีเซอร์ไพรส์พี่น้องของเอ็ดมันด์ด้วยแฮะเนื่องจากนางให้เหตุผลว่าถ้าเกิดลูซี่เคยเจอกับฟอนอาจจะไปได้ยินเรื่องประหลาด ๆ เกี่ยวกับนาง ทำให้เธอกลับและไม่อยากเจอนาง และหาว่าฟอนชอบใส่ร้ายคนอื่น (ซึ่งสามคนที่ดูเหตุการณ์ก็งงเป็นไก่ตาแตกว่าฟอนคืออะไร)
พอจาดิสขีเลื่อนจากไป ริวคิกก็ลากตัวเอ็ดมันด์มาคุยที่นี่
“เฮ้อ นายไม่เชื่อฉันตลอดเลย” ริวคิกพูด
“คุณริวคิกอย่าใส่ร้ายพระราชินีนะครับ ผมขอร้อง พระองค์ใจดีกับผมมาก” เอ็ดมันด์อ้าง
“เฮ้! พวกคุณเป็นใครคะ” เสียงลูซี่ร้องและเธอเดินมากับยิงซาลิน่า เพทรา เจสซิเลีย โอลิเวีย ยินนา โซเฟีย เรเชล
“หนูรู้จักกับคุณยิงซาลิน่ามานานแล้ว และเพิ่งมารู้จักคุณเจสซิเลีย คุณเรเชล คุณยินนา คุณโซเฟีย คุณเพทรา และคุณโอลิเวียมาไม่นานนี้เองค่ะ พวกคุณอีกสามคนที่อยู่กับพี่เอ็ดมันด์เรียกชื่อหน่อยค่ะ” ลูซี่พูด
ลูคัสกระแอมหนึ่งที “อะแฮ่ม ฉัน ลูคัส ยินดีที่ได้รู้จักนะลูซี่”
“ฉันชื่อธันวา” ธันวาแนะนำตัว
“ฉันริวคิก” ริวคิกแนะนำตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณค่ะ คุณธันวา คุณริวคิก คุณลูคัส” ลูซี่พูดอย่างร่าเริง
“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าเธอไปอยู่กับสาว ๆ เพื่อนของพวกเราหกคน แล้วไปคุยกับทัมนัสเนี่ย” ลูคัสเริ่ม
“ค่ะ เขาพูดถึงนางแม่มดขาว–” ลูซี่ออกตัว
“จาดิสใช่ไหม” ริวคิกถาม
“ค่ะ” ลูซี่ตอบ “นางแม่มดเป็นคนที่…”
“รู้แล้วล่ะ” ธันวาพูด “ฉันละไม่อยากจะสารภาพเลยว่าพี่ชายของเธอดันมาเจอเจ้าตัวจริง แถมเสแสร้งทำเป็นใจดีกับเจ้าหมอนี่มาก”
“อะไรนะคะ” ลูซี่ร้อง
หัวใจเอ็ดมันด์หล่นไปอยู่ตาตุ่ม
“ก็บอกแล้วอย่ากล่าวหาราชินีสิครับ!” เอ็ดมันด์โวยวาย
“ฉันขออะไรนายอย่างหนึ่ง…” ริวคิกพูด จากนั้นจึงตะโกนลั่น “หุบปากซะ!”
“แล้วบ้านของเธออยู่ไหนล่ะ” เพทรารีบถาม
“อ๋อ บ้านของพวกเราอยู่แถวเสาไฟนั่นละค่ะ” ลูซี่ชี้ไปยังเสาไฟแลนเทิร์นเวสต์
“อืม โอเค” โซเฟียพูด “ไปกันเถอะ ป่านนี้พวกผู้ชายที่เหลือคงรวมกันแล้วล่ะ”
ถูกของโซเฟียเพราะว่าสุดท้ายแอ็กเซลก็รวมพลกวางงากะ เจียระไน ปอย เป้ง เล็กซ์ ปอนด์ พึกกาจิ ทีโอ้ — อ้อ แล้วก็โอซีย์ (Ocie) แมวเลี้ยงของพึกกาจิอีกตัว มารวมพลกันที่เสาไฟนั้นนั่นเอง
“ไปส่งพวกเขากลับบ้านเลยดีไหม” เพทราพูด
“ก็ดีนะ” แอ็กเซลตอบ
“อย่าเพิ่งค่ะ พวกคุณยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” ลูซี่ร้อง
“อ้อ ฉันแอ็กเซล” แอ็กเซลแนะนำตัว
“ฉันชื่อว่าเล็กซ์ – เล็กซ์ เอสเธนส์” เล็กซ์แนะนำตัว
“ฉันชื่อพึกกาจิ” พึกกาจิแนะนำตัว และชี้มาที่ทีโอ้กับโอซีย์ “นี่ทีโอ้ และนี่โอซีย์ หมาและแมวของครอบครัวฉันเองละ”
“ฉันกวางงากะ” กวางงากะแนะนำตัว
“ฉันชื่อเป้ง” เป้งแนะนำตัว
“ฉันชื่อเจียระไน” เจียระไนแนะนำตัว
“ฉันชื่อปอย” ปอยแนะนำตัว
“ฉันชื่อปอนด์” ปอนด์แนะนำตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณค่ะ” ลูซี่พูด
และแล้วทั้งหมดก็เดินไปยังทางที่มืดสนิท และมาสัมผัสขนสัตว์และเหยียบบนพื้นไม้ จากนั้นก็โครม!
พอเพียง ภัททิต้า และเจซซี่ที่รอเก้ออยู่ในห้องตู้เสื้อผ้านั้นก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“พวกเธอ!” เจซซี่ร้อง “ไหนล่ะลูซี่”
“หนูค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรคะ” ลูซี่ถาม
“ฉันน่ะรึ” เจซซี่หัวเราะเบา ๆ “เจซซี่”
“ฉันชื่อว่าภัททิต้า” ภัททิต้าแนะนำตัว
“ฉันชื่อพอเพียง” พอเพียงแนะนำตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณทั้งสามค่ะ” ลูซี่พูด
“เอ๊ะ” ริวคิกจ้องเอ็ดมันด์ “นายเป็นอะไร จะอ้วกรึเปล่า”
“เปล่าครับผมไม่ได้จะอ้วก!” เอ็ดมันด์ตอบทั้งที่มันไม่จริง เขารู้สึกคลื่นไส้มาก
“จะท้องรึเปล่าเนี่ย” ภัททิต้าพูดติดตลก สุดท้ายโดนพอเพียงเบิ๊ดกะโหลกเพราะเล่นมุกไม่ดูกาลเทศะเลย
“ไอ้นี่ชอบเล่นมุกไม่ดูเวลาเลย” พอเพียงพูด
“เดี๋ยวฉันจะพานายไปอ้วกที่ห้องน้ำเอง” ริวคิกพูด “ว่าแต่ห้องน้ำอยู่ไหนนะ”
“ไปหาพี่สองคนดีกว่าค่ะ” ลูซี่แนะนำ “มีพวกคุณมามากมายแล้วพวกเราคงจะได้คุยสนุกกัน”