ตอนที่ 8 จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเจซซี่ได้ดูเว็บไซต์ของพอเพียง
เช้าวันต่อมาพอเพียงเปิดคอม เปิดเว็บไซต์ PorpiangWriter ดูเนื้อเรื่องที่เขาเขียนไว้เยอะแยะมาก
เจซซี่ดันมาเห็นโดยบังเอิญ
“โอ้ นี่เว็บไซต์ของนายเหรอ” เจซซี่ถาม
“ใช่แล้ว นี่คือเว็บไซต์ของฉัน” พอเพียงตอบ
“อืม… Everything about Minecraft Story Script is here” เจซซี่อ่านข้อความนั้น
เจซซี่เอามือไปจับเมาส์เลื่อนไปที่เมนู Minecraft Story Script มีทั้ง Minecraft Story School / Minecraft Story Adventure / Minecraft Demo World จากนั้นจึงหันเคอร์เซอร์ไปที่ Minecraft Fantasy Warfare ก็มีจักรวาลอีกเยอะมาก แต่ละเรื่องที่เจซซี่เปิดอ่านในเมนู Minecraft Fantasy Warfare มีเรื่องของเขาและผองเพื่อนรวมถึง VariableDart865 ด้วย
งั้นก็หมายความว่า พอเพียงคงเขียนเรื่องของเขาไว้เยอะมากสินะ เจซซี่คิด
“เฮ้ ฉันเพิ่งมารู้ นายเขียนเรื่องของพวกฉันลงเว็บของนาย แล้วยังไงต่อ” เจซซี่พูดขึ้น
“ยังไงต่อเหรอ ฉันก็เอาไปตีพิมพ์เป็นหนังสือนวนิยายไง” พอเพียงตอบ “สำนักพิมพ์ของฉันตีพิมพ์ไปทั่วเซนเตอร์ซิตี้เป็นเจ็ดสิบล้านเล่มแล้ว ขายได้หกสิบล้านชุดทั่วเมืองเลยนะ”
“เฮ้ย!” เจซซี่ร้อง “แล้วหนังสือของนายก็จะถูกแพร่หลายไปเมืองอื่นใช่ไหม”
“ใช่” พอเพียงพูด และเมื่อสังเกตสีหน้าตื่นเต้นของเจซซี่ เขาก็ชิงเริ่มว่า “ฮั่นแน่ นายเห็นแววเป็นดาราดังมาแต่ไกลแล้วสิ”
“เอ๊ย นายรู้?” เจซซี่พูด
“ใช่” พอเพียงตอบ
“ก็นั่นละ ถ้าเกิดว่าเมืองฟาร์คิงดอมมีจริงและอยู่ในยุคล้ำสมัย แล้วพวกฉันมีตัวตนจริง ๆ นะ พวกแฟนคลับที่ได้อ่านหนังสือนาย คงแห่กันมาขอลายเซ็นฉันแหง ๆ เลย” เจซซี่ตอบ “แบบนี้ไง…”
เจซซี่นึกภาพที่เขา เพทรา โอลิเวีย แอ็กเซล และลูคัสเดินอยู่หน้าประตูเมือง แต่จู่ ๆ ฝูงแฟน ๆ ที่ได้อ่านหนังสือ Fantasy Warfare ก็แห่กันมาขอลายเซ็นเป็นกระตั้ก กรี๊ดเต็ม ๆ ด้วยความตื่นเต้น ได้เจอดาราดังทั้งห้า
“ไม่เป็นไรครับ ได้ทุกคน พวกน้อง ๆ มาเยอะอย่างนี้พวกพี่แจกลายเซ็นไม่ไหวนะครับ!” เจซซี่พูดเสียงดัง
“เอ่อ กว่าจะถึงขนาดนั้นคงอีกยาวล่ะ” พอเพียงตอบ
พอเพียงกับเจซซี่พูดคุยเรื่อง Porpiang Writer อย่างออกรสมาก เพทราซึ่งเดินผ่านห้องนอนพอเพียงไปเกิดได้ยินเสียงเขาคุยกับเจซซี่ เธอจึงเดินเข้ามาและบอกว่า
“พวกเธอสองคนคุยอะไรกันอยู่”
สองหนุ่มชะงักหันไปมองเพทรา
“พ-เพทรา!” เจซซี่ร้อง “เธอมาโผล่ไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยนะเนี่ย!“
“ฉันก็เห็นเธอสองคนคุยเสียงดังอยู่ พวกเธอพูดเรื่องอะไรเหรอ ช่วยบอกมา–” แต่ทันใดนั้นเพทราก็หยุดพูด สายตาของเธอจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่หน้าต่างเบราเซอร์แสดงเว็บ Porpiang Writer ในหน้า Fantasy Warfare เสียด้วย
เพทราพุ่งไปผลักพอเพียงออกจากที่นั่งคอมแล้วมานั่งแทน (เฮ้ย แบบนี้ก็ได้ด้วย?) แล้วไล่เปิดหน้าใน Fantasy Warfare และเธอก็สะดุดตาที่เห็นชื่อตัวเองและชื่อเพื่อน ๆ โผล่มาในเว็บไซต์เสียด้วย
“พอเพียง” เพทราเอ่ยขึ้น “เธอ-เธอสร้างเรื่องของฉันใช่ไหม”
“ใช่ ทำไมเหรอ” พอเพียงถาม สีหน้าเริ่มกังวลกลัวว่าเพทราจะมากินโต๊ะเขา
แต่เพทราค่อย ๆ หันหน้ามาทางพอเพียง สีหน้าประทับใจฉายชัดบนใบหน้าของเธอ
“ฉันไม่ได้นึกเลยว่าเรื่องแบบนี้จะกลายเป็นตำนานที่เธอเขียนมา” เพทราเอ่ย “พวกเราได้ออกผจญภัย ต่อสู้กับปีศาจ ช่วยโลก ช่วยเจ้าหญิง บลาบลาบลา แล้วเธอก็ไปค้นข้อมูลนี้มาเขียนซะด้วย!“
พอเพียงหน้าแดงขึ้นมาทันที ที่จริงมันแดงที่สุดนับตั้งแต่ตอนที่โซเฟียหันมาบอกเขาว่า “ยินดีด้วยนะ เธอเป็นแฟนของฉันแล้ว” แล้วหอมแก้มเขา ตอนนั้นนี่เขินสุด ๆ ฉุดไม่อยู่กันเลยทีเดียว
แต่ตอนนี้ ที่เพทรา เธอผู้เป็นที่ปรึกษาของเขายามไม่มีโซเฟียอยู่ ได้ชมผลงานของเขาบนเว็บไซต์ ก็เขินยิ่งขึ้นไปอีก ไม่นึกว่าจะมีผู้หญิงสวยงามที่เป็นคนที่อยู่ในเนื้อเรื่องที่เขาเขียนขึ้นมาได้ชมผลงานที่เขาเขียนได้ดีขนาดนี้
“อ้าว ๆ!” เสียงเจซซี่พูดติดตลก “พอเพียงปิ๊งเพทรา! — ล้อเล่น!!!“
“ใครปิ๊งใครนะ” เสียงหนึ่งเรียก ภัททิต้านั่นเอง
หน้าพอเพียงหายแดงทันที
“ม-ไม่มีอะไรหรอก” เจซซี่แก้ข่าว
ภัททิต้าจ้องไปที่เว็บไซต์ Porpiang Writer (นี่จะจ้องเว็บนี้อย่างเดียวเลยรึไง) แล้วก็เห็นความทรงจำบางอย่าง…
ภัททิต้าได้เข้ามาเพิ่มพอเพียงเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊ค และคุยกันถูกคอมากเรื่องเนื้อเรื่องไมน์คราฟท์ของพอเพียงและเรื่องเว็บไซต์ Porpiang Writer ที่พอเพียงส่งไปให้ดูมากมาย และนาน ๆ ทีก็จะเจอกันต่อหน้าด้วย
และวันหนึ่งพอเพียงประกาศข่าวแก่ภัททิต้า — ไม่สิ เขาประกาศก้องไปทั่วโลกเลยมากกว่าว่าสำนักพิมพ์ได้ตีพิมพ์นิยายเป็นหนังสือแล้ว ภัททิต้าจึงไปที่หมู่บ้านในละแวกใกล้ ๆ และกว้านซื้อหนังสือของพอเพียงไปเป็นชุด ๆ เลย
และวันนี้เขามีหนังสือ Fantasy Warfare เล่มหนึ่งติดตัวอีกต่างหาก เขาหยิบขึ้นมาดู พอเพียงหันไปมองหนังสือที่สำนักพิมพ์ที่จ้างเขาตีพิมพ์เป็นครั้งที่ห้าสิบได้แล้วอย่างประหลาดใจมาก เจซซี่และเพทราก็เช่นกันเมื่อเห็นหนังสือนิยายที่เล่าเรื่องของทั้งสองได้ถูกตีพิมพ์มาแล้ว
“จำได้แล้ว” ภัททิต้าพูด “ไม่ได้ดูเว็บนี้มานาน”
แล้วคนที่ตามมาคือใคร…
ลูคัส
เขามาที่ห้องของพอเพียงด้วยประโยคที่ว่า
“มีอะไรเหรอทุกคน–“
แต่ไม่ทันจบ สายตาของเขาก็พุ่งมาที่เว็บไซต์ Porpiang Writer แล้วเขาก็ยันเพทราออกไปจากที่นั่งโต๊ะคอมแล้วเสียบแทนเพื่อไล่เปิดดูทุกหน้าที่มีหัวข้อ Fantasy Warfare
และสุดท้ายก็อีกสองคนที่เหลือ แอ็กเซลกับโอลิเวีย ซึ่งหันไปดูลูคัสกำลังกวักมือเรียกทั้งคู่ให้มาดูเว็บไซต์เดียวกันในเรื่อง Fantasy Warfare และก็ตะลึง! และหันมาที่พอเพียง หันมาที่ภัททิต้าที่ถือหนังสืออยู่ สีหน้าตื่นเต้นฉายชัดบนใบหน้าทั้งสาม
“พวกเรากำลังจะดัง! พวกเรากำลังจะเป็นดารา!” ทั้งหมดร้องลั่น
“เอ่อ เดี๋ยว กว่าจะถึงตอนนั้นคงอีกยาวไกลเลยละนะ” พอเพียงตอบ
สีหน้าตื่นเต้นหายไปจากสามคนนั้น
“แล้วเธอหมายความว่ายังไงล่ะ” โอลิเวียถาม
“ทุกคนฟังฉันก่อน” พอเพียงตอบ “ว่ากันว่าตำนานทั้งหมด และเรื่องเล่าที่ผ่านมาในแนวแฟนตาซีอะไรพวกนี้ พวกเขาก็มีการตื่นเต้นและจินตนาการอะไรเหล่านี้ แต่ในเมื่อพวกเธอห้าคนมีตัวตนจริง ๆ แถมฟาร์คิงดอมอย่างที่นี่มีอยู่จริงแถมก้าวหน้ามาใช้เทคโนโลยีด้วย ฉันก็อื้งมาก เห็นมีคนในเซนเตอร์ซิตี้ขอลายเซ็นฉันไปแล้ว ไปเมืองอื่นที่หนังสือของฉันแพร่กระจายไปทั่ว อาจจะมีก๊วนแฟนคลับฉันมาขอลายเซ็นฉันก็ได้
“ดีนะที่หนังสือของฉันยังไม่แพร่ไปถึงคิวบ์ซิตี้กับมูกซิตี้” พอเพียงพูดต่อ “ถ้าหนังสือของฉันแพร่ระบาดมายังคิวบ์ซิตี้กับมูกซิตี้นี่ ฉันไปที่ไหนก็มีคนมาขอลายเซ็นเป็นพันคนแน่ะ! แถมถ้ามันระบาดมาถึงฟาร์คิงดอมนะ เพื่อนเอ๊ย พวกที่ตามมาขอลายเซ็นขอถ่ายเซลฟี่ จะไม่ได้มีแค่ฉันอีกต่อไป แต่เป็นพวกเธอทั้งห้าคนนี่ละ! และถ้าพวกนั้นรู้ว่าภัททิต้ามีเอี่ยวด้วย เขาคงโดนขอลายเซ็นขอถ่ายเซลฟี่ขอมีตแอนด์กรีตไปด้วยอีกคน พูดสั้น ๆ ก็คือ ‘ตกกระไดพลอยโจน‘ นั่นเอง”
“โห!” ที่เหลืออ้าปากค้าง และมองหน้ากัน แล้วหุบปากทันที
“โอเค พวกเรายังมีนัดประชุมนะ” พอเพียงพูด “ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปได้ละ”