ตอนที่ 6 เข้ามาอยู่ในฟาร์คิงดอมเถอะ!
ขณะเดียวกันพอเพียงกลับมาที่เซนเตอร์ซิตี้อีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้ตาสีม่วงของเขาส่องแสงแล้ว และกระดูกหอกแหลมยาวติดหลังของพอเพียงก็เผยออกมาแล้ว
“ไม่มีอะไรครับ” พอเพียงพูดเมื่อมีชาวบ้านสงสัยกับรูปลักษณ์ของเขา แต่แล้วเขาก็เจอกับฝูงปีศาจของเขาหน้าบ้านสิบยี่สิบคน
“นายท่าน พวกเราเป็นลูกน้องของนายท่านแล้ว” กองทัพปีศาจพูด
“อะไรกัน พวกนายเป็นใครกันเนี่ย” พอเพียงถาม
“พวกเรายินดีที่จะรับใช้นายท่าน” หนึ่งในปีศาจตอบ
“ฉันไม่ต้องการพวกนายนะ แล้วทำไมพวกนายถึงมาที่นี่ล่ะ” พอเพียงถาม
“พวกเราทราบว่านายท่านผู้ยิ่งใหญ่ที่ตายไปนานได้คืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง” หนึ่งในปีศาจตอบ “ท่านต้องการผู้สืบทอดอำนาจ และคุณก็คือคนคนนั้น”
“ฉันเนี่ยนะ” พอเพียงพูด
“คุณคือ ผู้ต้องคำท้า (The Challenged One)” หนึ่งในปีศาจตอบ
“งั้นก็ได้ ฉันมีภารกิจของให้พวกนายทำ” พอเพียงพูด “ไปหยุดเดอะแบล็คให้ได้ และห้ามบุกยึดสถานที่อะไรอีกเด็ดขาด”
ขณะเดียวกัน เจซซี่รู้สึกได้ถึงพลังแห่งความมืดที่มีต่อพอเพียงและภัททิต้า จึงขอ VariableDart865 ในการพาเขาและเพื่อน ๆ ไปหาภัททิต้าและพอเพียงมาด้วย และ VariableDart865 ก็อนุญาตแล้ว
เมื่อพอเพียง ภัททิต้า และพวกเจซซี่มาถึงแล้ว เจซซี่ก็รีบชิงออกตัวก่อนว่า
“นายดื่มน้ำนั่นรึเปล่า” เจซซี่ถาม
“นายหมายถึงน้ำยาที่เดอะแบล็คปรุงยาให้หรือเปล่า ถ้านายหมายถึงอย่างนั้นฉันกับภัททิต้าดื่มไปแล้วล่ะ” พอเพียงตอบ
“อะไรกันนะ!” เจซซี่ร้อง “นี่นายกำลังแพ้ให้แก่พลังเนี่ยนะ?”
“ใช่ เราจะต้องทำยังไงดี” พอเพียงพูด
“ฉันว่านะ นายต้องต้านมันให้ได้นะ” เจซซี่พูด “ต้านไม่ให้มันเข้าครอบงำนาย”
“โอเค” พอเพียงพูด “ฉันจะพยายาม”
ในฟาร์คิงดอม พวกเจซซี่พาพอเพียงกับภัททิต้ามาที่ฟาร์คิงดอมเพื่อป้องกับไม่ให้ความมืดเข้าครอบงำ แต่จนแล้วจนรอดกองทัพปีศาจของพอเพียงก็ยังตามตื้อมาไม่หยุด พอเพียงถึงกับสั่งไม่ให้ลูกน้องของเขาทำลายเมืองฟาร์คิงดอม
“ฉันกลายเป็นผู้ต้องคำท้า” พอเพียงพูด “มันเหมือนฉันโดนคำสาปอะไรประมาณนั้นละ”
เพทราตบหน้าผากตัวเองอย่างหมดหนทาง แล้วบอกกับพอเพียงว่า
“เธอไม่ใช่หรอก เธอเป็นแค่ภาชนะของจอมมารที่แท้จริง — ฉันหมายความว่า เธอน่ะเป็นแค่ที่พักอาศัยของจอมมารที่ตายไปแล้ว เธอไม่ต้องห่วง จอมมารทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า”
สำหรับพอเพียงนั้น เพทราก็คือสารานุกรมมีชีวิตและที่ปรึกษาประจำตัวพอเพียงยามไม่มีโซเฟียอยู่ด้วยนั่นเอง
“เพทรา” พอเพียงพูด “เธอรู้ดีมากเลย เหมือนโซเฟียไม่มีผิด โซเฟียคือแฟนของฉันน่ะ”
“เธอมีแฟนแล้ว?” เพทราทำหน้าสงสัยทันที
“ถูก!” พอเพียงตอบ “แฟนฉันรู้ดีเหมือนเธอ”
“ว่าแต่ ภัททิต้าล่ะ” พอเพียงถาม
เพทราไม่ตอบแต่จ้องหลังของพอเพียง เธอเห็นว่ากระดูกหอกแหลมติดหลังนั้นหายไปแล้ว
“เฮ้!” เพทราเรียก “กระดูกหอกแหลมอัปลักษณ์ติดหลังเธอหายไปแล้ว”
“อะไรนะ” พอเพียงพูด เขาเพิ่งรู้สึกว่ามันไม่มีกระดูกหอกแหลมน่ารำคาญของเขาแล้ว เขารู้สึกโล่งใจมากขึ้น
ทางด้านภัททิต้า เขาไม่มีหอกแหลมติดหลังเช่นกันแต่คราวนี้เขาคิดถึงคนคนหนึ่ง
พอเพียงจึงเดินเข้าไปหาภัททิต้า
“ภัททิต้า นายมีอะไรจะถามฉันบ้างมั้ย” พอเพียงถาม
“มี” ภัททิต้าตอบ “ฉันอยากรู้จังว่าพวกเขาจะกลับมาไหมนะ”
“ที่ฉันรู้ก็คือ เดี๋ยวพวกนั้นก็คงจะกลับมาล่ะ เขาคงบอกประโยคทิ้งท้ายในใจเหมือนที-800 ในเทอร์มิเนเตอร์ว่า ‘เดี๋ยวผมจะกลับมา‘ นั่นละนะ” พอเพียงตอบ
“แล้วนายพอจะมีแววมีชื่อเสียงไหม” ภัททิต้าถาม
“ฉันว่า ฉันต้องดูศักยภาพของฉันและนายให้ดีก่อนว่าพวกเราจะทำยังไง” พอเพียงตอบ