ในแง่มุมของจิน ตอนที่ 1 : หลงมาอยู่ในโลกเดโมซีดยุคโชวะ
จิน (Jin) แวมไพร์ทอมบอย ที่รู้สึกเหมือนเจ้านายของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอไม่สนใจว่านายใหญ่ของเธออย่างแวล์ด (Vlad) จะเตือนยังไง แต่เธอก็เสี่ยงบุกเข้าไปในโลกของฮิวแมนิค 293 ทันที
ปรากฏว่าเธอกลับมาอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งที่ยังไม่รู้จัก และประตูมิติใช้การไม่ได้อีกต่อไป และใกล้ ๆ คือ เจอกับคนที่หน้าตาคล้ายเจ้านายของเธอแล้ว แต่แต่งตัวไม่ค่อยเหมือนเจ้านายของเธอ เพราะถ้าชายคนนั้นเป็นเจ้านายของเธอจริง คงไม่ได้ใส่
“เจ้านายครับ! ผมรอเจ้านายมาตลอดเลยครับ!” จินร้อง
แล้วคนคนนั้นชะงักเพราะไม่เคยเจอกับจินมาก่อน แต่เขาคนนี้พอจะรู้จักเธออยู่บ้าง
“นายคือจิน แวมไพร์ทอมบอยใช่ไหม” ชายคนนั้นถาม เสียงทุ้มต่ำกว่าเจ้านายของจินมาก
“โอ้ เจ้านายรู้จักผมด้วยเหรอครับ! แสดงว่าเจ้านายไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายแบบที่ผมรู้สึกอย่างที่คิด โล่งไปที…” จินพูด
“เปล่าหรอก ฉันเป็นหลานของเจ้านายของนายต่างหากจิน” ชายคนนั้นบอก “ฉันชื่อว่าพอเพียง (Porpiang)”
“โอ ยินดีที่ได้รู้จักครับ — งั้นผมเรียกคุณว่านายน้อยได้ไหมครับ” จินถาม
“ตามสบาย” พอเพียงตอบ “ว่าแต่นั่นเสียงอะไร”
พอหันไปยังต้นเสียงก็เจอเด็กชายคนเกาะที่พูดภาษาอะไรสักอย่างไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ผมฟังไม่รู้เรื่องเลยครับนายน้อย” จินบอก “ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ฉันพอจะฟังรู้เรื่องนะ” พอเพียงพูด “เจ้าหนู คือพอดีว่าคนนี้เป็นคนรับใช้ของฉัน มาจากอีกมิติหนึ่ง กำลังตามหาลุงของฉันน่ะ เธอพอจะนึกออกไหมว่าเขาอยู่ไหน”
เด็กชายคนเกาะพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร แต่เอาเป็นว่าอย่างน้อยพอเพียงก็ฟังรู้เรื่อง
“คือนายสงสัยมั้ยว่าทำไมฉันถึงเหมือนลุงของฉัน” พอเพียงหันไปถามจิน
“ก็ผมสงสัยอยู่นะครับนายน้อย” จินตอบ
“ฉันจะบอกให้ว่ามันคืออะไร ตอนเด็ก ๆ ฉันถูกทดลองโดยการฉีดดีเอ็นเอของลุงฉันเข้าไปในร่างกาย แต่เซลล์ของฉันทำปฏิกิริยาให้กลายเป็นว่ากลายเป็นไฮเปอร์ฮิวแมนิคที่คล้ายลุงของฉันเลยน่ะสิ” พอเพียงตอบ
“เอาละเจ้าหนูน้อย เธอชื่ออะไร” พอเพียงหันไปถามเด็กชายคนเกาะ
เด็กชายคนเกาะตอบเป็นภาษาอะไรไม่รู้แต่แปลกที่พอเพียงพอแปลได้
“เอางี้ สงสัยเจ้าหนูนี่จะหลงทาง ลองสร้างเชลเตอร์ซิ” พอเพียงพูดและแนะนำให้จินไปตัดต้นไม้ด้วยมือ
จินลองตัดด้วยมือ ก็พบว่าตัดเองได้ด้วย ตัดโดยไม่เจ็บมือ
“เยี่ยมมาก ทีนี้สร้างโต๊ะคราฟติ้งเลย” พอเพียงบอก และจินก็ทำตามทันที
“โอเค ฉันจะต่อด้วยสร้างพิคแอกซ์ ขวาน จอบ พลั่ว และดาบด้วยไว้ป้องกันตัว” พอเพียงบอกและลงมือสร้างเครื่องมือไม้เหล่านั้นทันทีโดยไม่ลังเล
“ของนายอันหนึ่ง และของฉันอีกอันหนึ่ง” พอเพียงบอกและส่งเครื่องมืออีกชุดให้ทอมบอยรับใช้ของเขาไปใช้
“ว่าแต่ จิน นายเป็นผู้หญิงจริง ๆ เหรอ” นายน้อยของจินถาม
“ใช่ครับ ผมเป็นผู้หญิง” เธอตอบ
“นายนี่เป็นทอมบอยที่เสียงหล่อมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา” พอเพียงพูด
“นายน้อยก็คือผู้ชายหล่อ ๆ ที่เสียงทุ้มต่ำมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยครับ” ทอมบอยรับใช้พูด “ว่าแต่ ทำไมผมเหมือนฟังเสียงเจ้าหนูน้อยคนนี้รู้เรื่องเนี่ย”
“ฉันก็ด้วย” พอเพียงตอบ
เด็กน้อยคนเกาะพูดภาษาไม่รู้เรื่องอีกแล้ว
“เปล่าหรอก ฉันอิ่มแล้ว” พอเพียงบอก “แล้วนายหิวยังจิน”
“ผมอิ่มแล้วครับนายน้อย” จินตอบ
“รู้สึกว่าเด็กนี่ชอบกินขนมปัง ฉันลองทำนาข้าวให้ดูแล้วกัน” พอเพียงพูด “ใกล้จะมืดแล้ว รีบสร้างบ้านให้เสร็จ ๆ แล้วรีบไปจัดการเรื่องอาหารให้จบ ๆ ดีกว่า”