บทที่ 5 คลอดลูก
บทที่แล้ว: เตรียมตัวก่อนคลอด
ที่โรงพยาบาลไดมอนด์อาร์มสตรอง ผมกับโซเฟียถูกหามส่งโรงพยาบาลทั้งคู่ อาการเจ็บท้องก็รุนแรงสุด ๆ ขนาดเป็นเพอร์เฟกต์ฮิวแมนเทียร์สูงสุดยังเจ็บขนาดนี้ ถ้าเป็นคนธรรมดาล่ะก็คงเจ็บเจียนตายเลยครับ เพราะมดลูกมันบีบตัวจนแน่นเกินมนุษย์ทั่วไปแล้วอ่ะครับ
แต่จะทำไงได้ ทั้งโลกเป็นเพอร์เฟกต์ฮิวแมนร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนี่ แถมยังมีลำดับเทียร์อีกต่างหาก พอผมกับโซเฟียหายเจ็บท้องแล้ว พวกเราก็มาคุยกัน
“นี่ โซเฟีย เป็นอะไรไหมครับ?” ผมหันมาถามภรรยาที่เตียงข้าง ๆ ผม
“ฉันรู้สึกทรมานพอสมควรค่ะ” โซเฟียตอบ และมือของเธอก็วางบนหน้าท้องของเธอ “แต่ใจหนึ่งฉันก็ดีใจนะคะ ที่ในที่สุดก็จะได้เห็นหน้าลูกเร็ว ๆ สักที”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นแหละครับ…อึ้ก!” ผมตอบเพราะลูกสาวกำลังประท้วงผมอยู่ แหม ใจเย็น ๆ สิลูก พ่อเจ็บท้องอยู่นะ
ผมหันมามองท้องของตัวเอง ท้องของพวกเราก็เรืองแสงสีทองคำสว่างขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับลูกสาวที่ทั้งเท้าถีบทั้งมือชกทั้งหัวโขกออกจากท้องของผมรัว ๆ เลย
“แหม ลูกสาวนี่ขี้เล่นจริง ๆ เลยนะ” ผมบอกภรรยา
“พี่ชายในท้องฉันก็เหมือนกันแหละจ้ะ” โซเฟียบอกผม “โอ๊ย!”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ” คุณหมอประจำตัวผมปลอบ “เดี๋ยวทางหมอจะช่วยพวกคุณสุดความสามารถนะครับ”
“ครับหมอ” ผมตอบในขณะที่มือสองข้างประคองท้องกลมของตัวเองอยู่ เจ็บท้องก็เจ็บ จั๊กจี้ก็จั๊กจี้ แต่ยังไงผมก็ยังรักลูกมากกว่า
พอถึงเวลาตีสาม โซเฟียก็ถูกหามส่งเข้าห้องคลอดก่อนผมซะก่อน เพราะหัวของฮารุกิเริ่มจ่อที่ช่องคลอดของเธอแล้ว ในขณะที่ผมกำลังรอให้หัวของยูกิโกะมาจ่อทางช่องคลอดของผมอยู่เลย และกว่าจะมาจ่อจริง ๆ ก็อีกห้านาทีให้หลัง และพอผมถูกหามมาถึงห้องทำคลอด ผมก็ได้มาอยู่ข้างเตียงของโซเฟียพอดี เธอกำลังกรีดร้องเพราะต้องเบ่งลูกคนแรกออกมา
“ภรรยาผมเป็นยังไงมั่งครับ?” ผมถามหมอทำคลอดสาวที่จะทำคลอดให้ผม
“อ๋อ ตอนนี้ปากมดลูกของคุณแม่เปิดจนใหญ่พอที่จะให้เด็กออกมาทั้งตัวแล้วค่ะ” หมอทำคลอดสาวตอบ “ตอนนี้หัวลูกชายก็โผล่ออกมาแล้วด้วย อีกสักนิดเดียวก็ออกแล้วค่ะ”
“แล้วของผมล่ะครับ?” ผมถาม
“ของคุณพ่อก็ได้เวลาแล้วนะคะ” หมอทำคลอดสาวตอบผม “หัวลูกโผล่ออกมาแล้ว ปากมดลูกใหญ่มากแล้วด้วย หายใจเข้าลึก ๆ พอรู้สึกเจ็บท้อง ก็เบ่งออกมาสุดแรงเลยค่ะ”
“ครับ” ผมตอบ
“สาม สอง หนึ่ง เบ่งเลยค่ะ!”
“ฮื้บ!!!” ผมกรีดร้องระหว่างออกเบ่ง ให้ตายเถอะ มันเจ็บเป็นบ้าเลย
“หัวลูกโผล่ออกมาแล้วค่ะ!” หมอทำคลอดบอกผม “อีกนิดเดียวให้เบ่งได้เลยค่ะ!”
“อ๊ากกกก!!!” ผมแผดเสียงลั่นขณะที่เบ่งเป็นครั้งสุดท้าย และในที่สุด ลูกสาวก็โผล่ออกมา
“ยินดีด้วยค่ะ คุณพ่อได้ลูกสาวค่ะ” หมอทำคลอดว่า
“ว้าว!!!” โซเฟียที่เบ่งลูกชายออกมาก่อนเรียบร้อยแล้วร้องอย่างดีใจ “คุณคลอดเองเหรอคะ?”
“ครับ ผมคลอดเอง” ผมตอบ
หลังจากใช้เวลาทำความสะอาดสักพัก ทั้งยูกิโกะและฮารุกิก็ถูกอุ้มมาหาพวกเรา
“ยินดีต้อนรับสู่โลกภายนอกจ้ะเด็ก ๆ” ผมทักขณะที่ภรรยาอุ้มลูกทั้งสองไว้กับตัวเพื่อให้ลูกทั้งสองดูดน้ำนมจากเต้าของเธอ
พอทั้งฮารุกิและยูกิโกะดูดน้ำนมจากโซเฟียจนพอใจแล้ว ก็ให้ดูดน้ำนมจากเต้านมแบนราบของผมบ้าง เรียกว่าผลัดกันให้น้ำนมล่ะทีนี้
จนกระทั่งพ่อกับแม่ทั้งฝั่งผมกับฝั่งภรรยา รวมไปถึงพี่น้องของฝั่งเธอก็มาถึงพอดี
“ว้าว!! นั่นลูกของคุณอาเหรอครับ?” เออร์นิลร้องอย่างระริกระรี้
“ใช่แล้วล่ะ อาทั้งสองคลอดออกมาด้วยตัวเองเลยนะ” ผมบอกหลานชาย
“น่ารักจริง ๆ นะคะ” คลาร่าว่า
“ว่าแต่ หมอบอกหรือเปล่าว่าฮารุกิเป็นผู้ชายแบบไหน?” พี่แบร์รี่ถาม
“เป็นลูกชายแบบพิเศษค่ะพี่” โซเฟียตอบ “มีมดลูกด้วย”
“อ้าว จริงเหรอ?” คริสร้อง
“ลูกพี่เป็นชายแบบเดิมนะ” แบร์รี่ว่า “เขาไม่มีมดลูกเลย”
“เหรอครับ?” ผมว่า “งั้นเอางี้นะครับ ไม่ว่าจะเป็นเพศอะไร พวกเราก็ยังเลี้ยงดูได้นะครับ”
“อืม” คุณพ่อแอนดรูว์บอก “งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกเรากลับไปบ้านของตัวเองกันเถอะนะ”
“ครับ” ผมพูด
และทั้งหมดนี้คือเรื่องราวเกริ่นนำ หรือของเรียกน้ำย่อยเท่านั้น เรื่องราวเต็ม ๆ จะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามได้ในจักรวาล Porpiang Master Saga