บทที่ 4 เตรียมตัวก่อนคลอด
บทที่แล้ว: วายร้ายล้วงคองูเห่า!
วันที่ 18 สิงหาคม 8027 ก็ได้เวลาแต่งเพลงให้ลูกที่ยังไม่เกิดแล้วครับ เพราะที่จริงแล้วผมทำอะไรหลายอย่างมากเลยทั้งดนตรี, นักแสดง, นักกีฬา ทีนี้ผมปล่อยออกมาเป็นซิงเกิลเลย และบังเอิญว่าผมชอบแนวเพลงร็อก ผมเลยแต่งเนื้อเพลงเกี่ยวกับลูกชายลูกสาวที่อยู่ในท้องของพวกเรา
“วันนี้พ่อกับแม่จะแต่งเพลงให้ลูกฟังนะ” ผมบอก เท่านั้นแหละ ยูกิโกะที่ได้ยินก็เริ่มดิ้นในท้องทันที
“แหม ชอบใช่ไหมล่ะ” ผมถามลูกสาวขณะที่ใช้มือสองข้างประคองท้องที่กลมอย่างกับลูกโป่งเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าทุกอย่างดีขึ้น และต้องเป็นไปอย่างราบรื่นอีกด้วย แค่คิดแบบนี้ผมก็ต้องคิดหนักแล้ว
“เพ้นท์จ๊ะ ได้ข่าวว่าคุณจะแต่งเพลงให้ลูกสาวในท้องคุณเหรอ?” โซเฟียเดินมาถามผมถึงในห้องทำงานของผมเลยทีเดียว
“ใช่ครับ” ผมหันมาตอบภรรยา
“ให้ฉันช่วยบ้างไหม?” โซเฟียถาม
“โอ้ ก็ดีเลย” ผมตอบ
“งั้นลองทำดูดีกว่า” โซเฟียบอก จากนั้นก็หยิบปากกากับสมุดเล่มหนึ่งมาเขียน
ทั้งเนื้อเพลงและทำนอง พวกเราช่วยกันเขียน และช่วยกันบันทึกด้วยอุปกรณ์ดนตรีทั้งหมดที่หามาได้ ผมใส่เสียงทำนองออร์เคสตร้าลงไปด้วย และผมก็ร้องเพลงเก่งด้วยจนลูก ๆ ของพวกเราทั้งสองถึงกับดิ้นด้วยความยินดี
“อ๋อ ชอบเหรอลูก?” ผมถามยูกิโกะพร้อมกับคลำมือไปยังจุดที่เธอเอามือถีบท้องผมอยู่
ในที่สุด เพลงที่ทำมาเพื่อลูกก็ทำเสร็จพอดี ผมเอาเวอร์ชั่นไฟนัลเดโม่ให้พ่อกับแม่ผมฟัง แม้เสียงกลองจะหนักไปหน่อย แถมยังมีเสียงกีตาร์ไฟฟ้าแตก ๆ ตามสไตล์เมทัลคอร์ที่ผมถนัด แต่ผมใส่โซโล่กีตาร์ลงไป และเสียงว้ากก็ยังไม่มีเพื่อไม่ให้โทนเพลงมันโหด ดิบ เถื่อนเกินไป และใส่เมโลดี้ลงไปมากขึ้น และที่สำคัญด้านเสียงร้องไม่ใช่แค่ผมคนเดียว ผมยังให้ภรรยาขับร้องร่วมอีกต่างหาก
และในที่สุด ผมก็ได้ทำเพลงออกมาเป็นซิงเกิลที่มีชื่อว่า The Children Inside Me เพลงภาษาอังกฤษที่เนื้อหาก็ไม่มีอะไรมากนอกจากเล่าไปว่า หลังจากวันไนท์สแตนด์ในตอนนั้น จู่ ๆ ผมกับภรรยาก็ได้ตั้งท้องขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน และเกิดเป็นความประทับใจแรกของพวกเรา และผมมีแผนจะทำอีพีที่มีชื่อว่า Family EP ลงวางจำหน่ายอีกด้วย เพลงที่เหลือก็เป็นเพลงที่เล่าเนื้อหาเกี่ยวกับลูก ๆ หลังจากคลอด และชีวิตของครอบครัวที่ต้องคอยดูแลเหล่าญาติ ๆ ทั้งหมดนั่นแหละครับ
บางครั้งพวกเราไปเล่นทะเลร่วมกับครอบครัวด้วย ผมถึงขั้นเล่นกีฬาทางทะเลได้อย่างปราดเปรียวจนแทบจะลืมไปเลยว่าตอนนี้ผมท้องอยู่ โดยเฉพาะเล่นกระดานโต้คลื่นนี่แม้ผมจะลำบากในการนอนคว่ำบนกระดานเนื่องจากติดท้อง แต่ผมก็เล่นได้ราบรื่นและเป็นภาพความประทับใจที่สวยงาม
อ้อ พูดถึงเรื่องเล่นน้ำ ชุดว่ายน้ำของผมก็เป็นกางเกงว่ายน้ำสีเทา ยกทรงว่ายน้ำสำหรับผู้ชายสีเทาเหมือนกัน ซึ่งไอ้ยกทรงที่ว่าน่ะถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเนื่องจากเต้านมของผู้ชายมักจะแบนราบเสมอ แถมยังโชคดีที่ผู้ชายพันธุ์พิเศษนั้นมีโอกาสเป็นมะเร็งเต้านมต่ำกว่าผู้หญิงจริง ๆ ในระดับพอ ๆ กับผู้ชายพันธุ์ดั้งเดิมเลย ทำให้การแต่งตัวของผู้ชายพันธุ์พิเศษพวกนี้ค่อนข้างออกไปทางเหมือนผู้หญิงบ้าง แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้สวมกระโปรงเหมือนผู้หญิงจริง ๆ
อันที่จริง ผมเองก็ได้รับภารกิจให้ไปจัดการกับพวกอาชญากรต่าง ๆ อีกมากมายในฐานะเจ้าหน้าที่องค์การป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยสากล หรือชื่อย่อ ไอดีพีเอ็ม ผมก็เล่นหิ้วลูกในไส้ไปร่วมภารกิจกับเขาซะเลย เช่นการปราบแว้นรถซิ่งผิดกฎหมายในช่วงเวลากลางคืน จับกุมพวกค้ายาเสพติด หรือไล่จับโจรชิงทรัพย์
หลายคนถึงกับถามเลยด้วยซ้ำว่า อ้าว แล้วทีนี้ผมจะสู้พวกศัตรูไหวเหรอ ถ้าเอาจากประสบการณ์ที่ได้จากการสู้กับโจรที่ขึ้นบ้านแล้วผมสู้ไหวเหมือนกัน ขนาดผมท้องใหญ่ ๆ หนัก ๆ ยังวิ่งกระโดดข้ามกำแพงได้ กระโดดข้ามยอดตึกได้อย่างสบาย ๆ
ซึ่งชื่อเสียงเรียงนามของผมก็ไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ หลายคนพยายามจะหมายหัวผมให้ถึงตาย แต่หมายหัวไปเถอะ โดนผมปราบเรียบทุกที ไม่มีใครเก็บผมทิ้งได้สักคนหรอก
และแล้ว คืนวันที่ 31 ธันวาคม 8029 คืนนี้กะจะตั้งปาร์ตี้เคานท์ดาวน์กันทั้งครอบครัวในบ้านริคเค็นทั้งหมด กินเลี้ยงกันทั้งหมดเลยครับ แต่ไม่ต้องห่วงครับ ไม่มีสุรายาสูบแน่นอนครับ
“ว่าแต่ พรุ่งนี้จะต้องคลอดแล้วนี่” คุณพ่อแอนดรูว์ทักพวกเรา
“ใช่ครับ/ใช่ค่ะ” พวกเราว่าที่พ่อแม่บอก
“งั้นก็ระวังให้ดีแล้วกัน ปกติอาการเจ็บท้องและน้ำเดินนี่จะโผล่มาแบบไม่รู้ตัว” พี่เวโรนิก้าว่า “ถ้าหมอไม่กำหนดล่วงหน้า อาจจะเกิดขึ้นไม่เลือกเวลาก็ได้”
“เอาเถอะ ผมเองก็เตรียมตัวไว้แล้วกัน” ผมตอบ “หมอกำหนดว่าน้ำจะเดินตอนเที่ยงคืน พร้อมกับอาการเจ็บท้องที่หนักที่สุดเท่าที่เคยมีมา ผมเตรียมโทรหาหมอไว้แล้วหากเกิดอะไรขึ้นกับผมและภรรยานะครับ”
“โอเค” พี่แคลร์ตอบ
ทุกอย่างก็ไปได้สวย แต่พอเข็มนาฬิกาอนาล็อกสามเข็ม (ชั่วโมง นาที วินาที) ชี้ไปที่เลขสิบสองตรงกันเป๊ะในวันที่ 1 มกราคม 8030 เท่านั้นแหละครับ…
“สวัสดีปี…โอ๊ย!!” ผมกรีดร้องเพราะอาการเจ็บปวดเหมือนมีอะไรแหลมคมทิ่มแทงอยู่ภายในท้อง และโซเฟียก็เกิดอาการเดียวกัน แถมใต้หว่างขาของพวกเราทั้งสองยังเปียกเพราะน้ำคร่ำเดินเป็นแกลลอนอีก
“เจ็บท้องเหรอลูก?” คุณแม่มาร์ธาถามผม
“ใช่ครับ” ผมตอบ “รีบพาพวกเราไปโรงพยาบาลด่วนเลยครับ”
บทต่อไป: คลอดลูก