บทที่ 4 มาถึงบีคอนทาวน์
ทว่าจนแล้วจนรอด ไปมิติไหน ๆ ก็มั่วตลอด พวกเขาไปมิตินู้นทีมิตินี้ที ไม่จบไม่สิ้นเสียที
“โอ๊ย! เบื่อแล้วนะ! เมื่อไรจะเจอเมืองของเธอสักที!” ยินนาร้องโวยวาย
“ใจเย็น ๆ สิ พวกเรายังไม่เจอมิติของฉันเลย” พอเพียงตอบ
“เฮ้! มิตินี้น่ะฉันหวังว่าเราจะสามารถหาทางกลับบ้านได้ คนที่อยู่ในมิตินี้ต้องมีเครื่องมือนำทางแน่ ๆ เลยนะ” โซเฟียพูดและเดินไปอยู่หน้าประตูมิติหนึ่งที่สีขาว
“ก็ตามใจ เธอเข้าไปเลยนะ” พอเพียงพูด
และทั้งหมดก็เข้าไปในมิิตินั้นทันที
และสุดท้ายพวกเขาก็ได้มาเจอกับเมืองหนึ่งที่สวยงามผิดปกติ
“ยินดีต้อนรับสู่บีคอนทาวน์ (Beacontown)” เสียงหนึ่งดังขึ้น “พวกเราเป็นคนในเมืองนี้ และเป็นสมาชิกแห่งกลุ่มภาคีศิลารุ่นใหม่ (The New Order of The Stone)”
เจซซี่ (Jesse) เจ้าของเสียงดังกล่าวเดินมาต้อนรับพวกพอเพียงและพวกภัททิต้า ท่าทางเขาดูมีอายุมาก
“พี่ชื่ออะไรครับ” ภัททิต้าถาม และพอเพียงก็เอามือไปปิดปากภัททิต้าให้เงียบ
“หือ” เจซซี่ทำหน้าฉงน จ้องภัททิต้าตาไม่กระพริบ “นายเรียกฉันว่า ‘พี่’ อย่างนั้นรึ”
“ใช่ครับ” ภัททิต้าตอบหลังจากปัดมือพอเพียงออกไปจากปากภัททิต้า “พ-พ-พ-พวกผมยังรุ่นเด็กกว่าพี่อะครับ”
“อืม นี่เป็นการรับน้องครั้งแรกของพี่เลยนะเนี่ย” เจซซี่เปลี่ยนสรรพนามตัวเองแล้ว “พี่ชื่อเจซซี่”
เจซซี่หันไปหาอาจารย์โฟมกับอาจารย์ช็อค
“พวกคุณมาด้วยเหรอครับ” เจซซี่ถาม
“เปล่าหรอกฉันตามเด็ก ๆ มาน่ะ” อาจารย์ช็อคตอบ
“ใจเย็น ๆ น่าช็อคเกอร์” อาจารย์โฟมพูด “ฉันโฟมคัลเลอร์ และนี่ช็อคเกอร์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณโฟมกับคุณช็อค” เจซซี่บอก
และเขาก็หันไปหาเด็ก ๆ อีกสิบสามคน
“ส่วนพวกเธอ” เจซซี่พูด “แต่ละคนชื่ออะไร”
“ผมภัททิต้าครับ” ภัททิต้าแนะนำตัว
“ผมพอเพียง” พอเพียงแนะนำตัว
พอเพียงหันไปผายมือทีละคน
“และนี่คือ โซเฟีย ยินนา ธันวา ริวคิก เป้ง ปอนด์ กวางงากะ เจียระไน ปอย อเล็กซานเดอร์ ‘เล็กซ์’ เอสเธนส์ และก็พึกกาจิครับ” พอเพียงพูด
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ — โอ้ พวกเธอมาพอดีเลย ฉันเจอแขกต่างมิติมาเยี่ยมน่ะ” เจซซี่พูดและก็หันไปด้านหลัง
ที่หันไปไม่ใช่อะไร เพทรา (Petra) โอลิเวีย (Olivia) แอ็กเซล (Axel) ลูคัส (Lukas) โผล่มาพอดีน่ะ
“เอาละ พี่จะแนะนำให้พวกเธอรู้จัก” เจซซี่พูดและผายมือไปยังทีละคน “นี่คือเพทรา กับ ลูคัส แอ็กเซล และโอลิเวีย
“นี่พวกเธอ” เจซซี่บอกกับอีกสี่คน “เจ้าเด็ก ๆ สิบสามคนนี้ยังรุ่นน้องพวกเรา ให้เรียกสรรพนามพวกเราว่าพี่นะ”
ทั้งสี่พยักหน้า และเพทรากระแอมครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า
“เอาละเด็ก ๆ พวกเธอมาทำอะไรที่เมืองของพวกพี่ละ”
เพทราเหลือบไปเห็นอาจารย์โฟมกับอาจารย์ช็อค เธอส่งสายตาให้ทั้งหมดยกมือไหว้ (แหม มีมารยาทจังนะเพทรา)
“สวัสดีค่ะ” เพทราทักทาย
“เอาละร้านอาหารเมืองนี้อยู่ไหนกัน” อาจารย์โฟมพูด “เดี๋ยวฉันจะไปกินที่นั่นแล้วพวกเราจะเล่าให้ฟัง”