ตอนที่ 7 ข้อมูล (บางส่วน) ที่น่ากลัวเกี่ยวกับตำนานโทเท็มอาถรรพ์

VariableDart865 ค้นหาหนังสือทั้งหมดในห้องสมุดใหญ่ของฟาร์คิงดอมเพื่อค้นหาเรื่องตำนานโทเท็มนี้ และสุดท้ายเขาก็หาเจอจนได้ เป็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งชื่อหนังสือไม่ได้เขียน แต่มันเล่าเกี่ยวกับโทเท็มนั้น ซึ่งเขาเดินไปอ่านตรงที่ที่เขาวางโทเท็มที่ไปเอามาจากหุบเขาน้ำแข็งจากนอร์ธเรนด์ที่ถูกทำลาย ซึ่งเขามองโทเท็มนั้นแล้วเทียบกับภาพในหนังสือ มันตรงกับที่ร่างไว้ (ลืมอธิบายหน้าตาโทเท็มนั้นเลย โทเท็มนั้นเป็นโทเท็มสีเงิน มีการแต้มสีฟ้าจากลายลักษณ์แปลก ๆ เสียด้วยเป็นอักษรรูนที่แปลไว้แล้วว่า ‘ผู้ใดได้ครอบครองโทเท็มนี้จะได้ควบคุมพลังแห่งความตายไปชั่วนิรันดร์ และจะสามารถควบคุมวิญญาณทั้งหมดที่อยู่ในโทเท็มนี้และได้รับพลังมาจากมัน‘) และยิ่งอ่านยิ่งน่าตกใจมาก

ระหว่างที่ VariableDart865 นั่งอ่านอยู่นั้น โซเฟียกับเพทรา (ซึ่งท้องแฟบมาได้สักพักละหลังจากพ้นคำสาป — เอ่อ — ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ‘พ้นจากผลพวงจากคำสาป‘ มากกว่าเพราะว่าคำสาปที่สาปเจ้าหญิงไปมันส่งผลกระทบถึงยินนากับอีกสองสาวด้วย แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ทั้งโซเฟีย ทั้งยินนา และก็ทั้งเพทรา ก็ท้องแฟบมาได้สักพักละนะ ตอนนี้กลับมาที่โทเท็มเถอะ) ก็มานั่งดู VariableDart865 อ่านหนังสือที่เล่าถึงโทเท็มบนโต๊ะด้วย

คำถามคือ มีอะไรที่ทำให้ VariableDart865 กลุ้มใจ กังวล อ้าปากค้าง หน้าซีดเป็นไก่ต้มเฉียบพลัน (มาอีกละคำว่า ‘เฉียบพลัน‘ เนี่ย) บ้างเหรอ คำตอบมันมีดังนี้…

1.โทเท็มนี้ถูกสร้างด้วยเดรดลอร์ดคนหนึ่งซึ่งเป็นคนเดียวกับคนที่สร้างดาบฟรอสต์มอร์นขึ้นมาด้วยวัตถุประสงค์เพื่อที่จะใช้สองเครื่องมือนี้ควบคุมลิชคิง ซึ่งเป็นเจ้านายแห่งอันเดดสเคิร์จในไอซ์คราวน์ซิทาเดลที่อยู่แถวนอร์ธเรนด์ แต่เนอร์‘ซูลซึ่งเป็นลิชคิงคนแรก และเคยเป็นออร์คชาแมนประจำเผ่าชาโดว์มูนซึ่งถูกสาปให้วิญญาณของเขาอยู่ในหมวกเหล็กของลิชคิงซึ่งมาพร้อมกับเศษชุดเกราะบางส่วนที่ถูกฝังไว้ในบัลลังก์น้ำแข็งในไอซ์คราวน์ซิทาเดลนั่นละ เขาไม่เต็มใจที่จะรับใช้ จึงใช้พลังของเขาผลักทั้งดาบทั้งโทเท็มออกไปไกล ๆ เพื่อรอวันให้คนที่คู่ควรและเหมาะกับฟรอสต์มอร์นและเหมาะกับโทเท็มมาใช้

2.ก่อนที่พวก VariableDart865 จะมาพบโทเท็มนี้ มันเคยถูกขโมยไปแล้วหลายครั้ง และคนที่ใช้มันและคนที่โดนพลังจากมันเล่นงานนั้นตายไปแล้วหลายครั้งและวิญญาณถูกผนึกไว้ในโทเท็มนี้ และมันถูกพวกสเคิร์จแห่กันเอาโทเท็มกลับไปตั้งที่เดิม แต่เมื่ออาร์ธัสซึ่งเป็นอดีตเจ้าชายพาลาดินแห่งลอเดรอนซึ่งกลายเป็นเดธไนท์พกดาบฟรอสต์มอร์นติดตัวไปเจอเข้า เขาก็พบว่ายังไม่ใช่ตอนนี้ เขาใช้โทเท็มนี้ไม่ได้ กลายเป็นว่าคนที่ควบคุมโทเท็มนี้ก็คือลิชคิงเท่านั้นต่างหาก

3.ข่าวลือต่าง ๆ นานาที่ซัดทอดมายังโทเท็มนี้ทำให้ใครต่อใครขนานนามว่า “โทเท็มอาถรรพ์” เพราะมันเป็นโทเท็มแห่งความตาย อยู่ที่ไหนเชื้อกาฬโรคก็แพร่ไปทั่วกลายเป็นซอมบี้สเคิร์จเต็มไปหมด แต่จริง ๆ แล้วหากคนใช้เป็นคนที่คู่ควรกับโทเท็มนี้ หรือเป็นคนที่สามารถยับยั้งพลังของโทเท็มนี้ได้ หรือเป็นคนที่จะกลายเป็นลิชคิงคนใหม่ในอนาคต (ต่อจากอาร์ธัสซึ่งเป็นลิชคิงคนที่สองแล้ว) ก็สามารถหยุดยั้งไม่ให้เชื้อโรคแพร่ระบาดได้

และอื่น ๆ อีกมากมายที่ทำให้ VariableDart865 ตกใจกับข้อมูลที่ทะลักออกมาจากหนังสือมาก

(แต่ขอพูดถึงเรื่องสหายนิทราของ VariableDart865 นิดหนึ่ง เขาหายดีแล้ว และกลับไปอยู่ในเมืองของตนเองตามปกติอีกครั้ง)

พอ VariableDart865 วางหนังสือลงแล้วเงยหน้าหันมามองโซเฟียกับเพทรา เท่านั้นละ ไม่ได้มีแค่สองสาว แต่มากันครบสิบแปดคนพอดี! — เอ้ยไม่ใช่! — สิบเก้าคน! เพราะนับบิลผู้เป็นน้องชายแล้ว!

“มีอะไรกันเหรอ” พอเพียงถาม “หน้านายซีดเป็นไก่ต้มเชียว”

“จะให้ดูอะไรเกี่ยวกับ…” VariableDart865 หยิบโทเท็มบนโต๊ะขึ้นมา “สิ่งนี้ และเป็นข้อมูลที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ฉันเล่ามาเลย”