ตอนที่สิบเจ็ด : งานเลี้ยงหลังสงครามยุติลงและการจัดตั้งพระราชาพระราชินี ณ แคร์พาราเวลและแอนเซเนี่ยม

วินาทีที่นางแม่มดตายเพราะโดนแอสลานขย้ำคอหอย หลังจากนั้นเจซซี่ พอเพียง และภัททิต้าก็ชูดาบของเขาขึ้นมา

“เพื่อนาร์เนีย!” ทั้งสามตะโกน “เพื่อนาร์เนีย! เพื่อนาร์เนีย!“

และพวกที่เหลือก็ร้องตามบ้าง

“เพื่อนาร์เนีย! เพื่อนาร์เนีย! เพื่อนาร์เนีย! เพื่อนาร์เนีย!“

ต่อมาปีเตอร์เล่าเรื่องการต่อสู้ครั้งนี้ให้แอสลานฟังดังนี้

“เป็นวีรกรรมของเอ็ดมันด์น่ะแอสลาน เราคงแพ้ไม่เป็นท่าทีเดียวถ้าไม่ได้เอ็ดมันด์ช่วย นางแม่มดกำลังสาปพวกของเราให้เป็นหินทั้งซ้ายขวาหน้าหลังทีเดียว — อันที่จริงพวกเกเวอร์รัสเข้าโจมตีพวกเราเลยกลายเป็นโล่กันคาถาให้กลายเป็นหินแทน แต่ไม่ได้ช่วยให้พวกเราชนะเลยเพราะพวกเกเวอร์รัสมีจำนวนเหลือพอที่จะจัดการพวกเราได้… เอ็ดมันด์ไม่ยอมแพ้ เขารบฝ่ายักษ์กินคนกับพวกวิเตอร์สเกเลตันสามชุดเข้าไปจนถึงตัวนางแม่มดขณกำลังสาปแม็กม่าคิวบ์ตัวหนึ่งของเดอะแบล็คให้เป็นหินไป และนั่นก็ตามมาด้วยคุณธันวา คุณริวคิก และคุณลูคัสด้วย และพอทั้งสี่เข้าถึงตัว พวกเขาฉลาดมากที่ปัดคฑาของนางออกแทนที่จะเข้าร่วมรบกับนาง ซึ่งนั่นทำให้นางมีโอกาสใช้คฑาสาปเขาเป็นหินเหมือนที่พวกเดอะแบล็ค พวกเอ็นติตี้ 303 และก็พวกเกเวอร์รัสทำพลาดกัน พอคฑาหักแล้ว พวกเราก็พอมีทางสู้ได้บ้าง”

ลูซี่ พึกกาจิ และเล็กซ์เป็นหน่วยแพทย์ใช้ยารักษาพวกที่บาดเจ็บจนหมด

คืนนั้นทั้งหมดก็นั่งกินอาหารแสนโอชะ และวันต่อมาก็เดินทางไปยังปราสาทแคร์พาราเวล เมื่อมาถึงแล้วก็มีเวลารื่นเริงสักระยะหนึ่ง เด็ก ๆ ทั้งยี่สิบห้าคนปลีกเวลาลงไปเล่นน้ำที่ชายทะเลใกล้ปราสาท วันต่อมาก็เป็นพิธีการมากขึ้น

แอสลานแต่งตั้งให้ปีเตอร์ ซูซาน เอ็ดมันด์ และลูซี่เป็นพระราชาพระราชินีแห่งแคร์พาราเวลก่อน จากนั้นทั้งสี่ก็แต่งตั้งให้พวกอีกยี่สิบเอ็ดคนเป็นพระราชาพระราชินีสูงสุดแห่งแอนเซเนี่ยม

“เมื่อได้เป็นพระราชาและพระราชินีแห่งนาร์เนียแล้ว ก็จะเป็นอยู่ตลอดไป จำไว้ให้ดี บุตรแห่งอดัม จำไว้ให้ดี ธิดาแห่งอีฟ” แอสลานเตือน ก่อนจะมีเสียงโห่ร้องสรรเสริญทั้งยี่สิบห้าคนว่า “พระราชาจงเจริญ! พระราชินีจงเจริญ!“

คืนนั้นรื่นเริงอีกแล้ว มีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการครองราชย์ครั้งแรกของพระราชาพระราชินีทั้งสี่แห่งแคร์พาราเวลกับพระราชาสูงสุดพระราชินีสูงสุดแห่งแอนเซเนี่ยม ซึ่งขณะนั้นแอสลานก็ปลีกตัวออกไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อทั้งยี่สิบห้าพบว่าแอสลานไม่อยู่ด้วยแล้วก็ไม่สนใจเพราะบีเวอร์ตัวผู้ได้บอกเล่าพวกเขาไว้ก่อนแล้วดังนี้

“เขาจะไปแล้วก็มา วันหนึ่งเราจะพบเห็นเขา พอีกวันหนึ่งเขาก็ไม่อยู่เสียแล้ว เขาไม่ชอบอยู่กับที่ เขามีดินแดนอื่น ๆ ที่จะต้องไปดูแล อย่าห่วงเลย เขาจะกลับมาอีกบ่อย ๆ เป็นแน่ แต่พวกท่านต้องไปรบเร้ากวนใจให้เขาอยู่ด้วย เขาไม่ใช่สัตว์เชื่อง ไม่เหมือนสิงโตเลี้ยง”

นับแต่นั้นเป็นต้นมา สี่พี่น้องพีเวนซี่และไตรวีรบุรุษก็แยกย้ายกันไปปกครองตามเมืองที่ตนเองอยู่และตอนแรกพวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ปราบปรามสมุนของแม่มดจาดิส ซึ่งทั้งแคร์พาราเวลและแอนเซเนี่ยมก็มีความเป็นพันธมิตรกันแน่นแฟ้น และนาร์เนียก็มีความสงบสุขตราวบนานเท่านาน